در جست و جوی حقیقت؛ بهترین فیلم های روزنامه نگاری - مجله بیزبینگ

جهان سینما اصولا نسبت به روزنامه نگاران مهربان است. برای سینماگران روزنامه نگاری شغلی مهیج است که حقیقت را دنبال می نماید. علاوه بر این که گاهی روزنامه نگاران در تاریخ ردپایی از خودشان به جا گذاشته اند که تاثیراتش هنوز هم مشهود است. اصولا فیلمسازان برای ساخت فیلم های روزنامه نگاری سراغ وقایع حقیقی می روند. البته داشتیم فیلمسازانی مثل هاوارد هاکس که منشی همه کاره او را ساخت که یک داستان خیالی درباره یک زوج روزنامه نگار بود و کمدی درجه یکی هم از کار درآمد.

فهرستی که در ادامه می آید برای هواداران فیلم های روزنامه نگاری است. آن دسته از فیلم هایی که قدرت مطبوعات را به رخ می کشند. طبعا جایی برای کمدی های هاکس و وایلدر نمی ماند اما از فیلم هایی می گوییم که داستان هایشان چه برمبنای واقعیت باشد و چه یک داستان خیالی درباره تاثیر مطبوعات روی مردم و جامعه داستان سرایی نموده اند.

پست

عنوان اصلی: The Post

سال ساخت: 2018

کارگردان: استیون اسپیلبرگ

بازیگران: تام هنک، مریل استریپ

امتیاز متاکریتیک: 83 از 100

روزنامه واشنگتن پست در دهه شصت و هفتاد نقش تاثیرگذاری در سیاست آمریکا بازی می نماید. فیلم پست که اشاره به اسم این روزنامه دارد داستان افشای اسناد پنتاگون است. پنتاگون اسناد مخفی داشته که نشان می داده در جنگ ویتنام شکست خورده بودند و ادامه جنگ به ضرر منابع اقتصادی و اقتصادیات دهندگان آمریکایی تمام می شده اما آن ها جنگ را ادامه می دهند.

یک منبع داخلی چند سال بعد این مدارک را در اختیار بن بردلی سردبیر روزنامه واشنگتن پست می گذارد. شوهر کاترین گراهام که مدیرمسئول و سرمایه گذار روزنامه بوده تازه مرده و حالا کاترین همه کاره روزنامه است. او می خواهد وضعیت اقتصادی روزنامه را به ثبات برساند و پیشنهاد بن بردلی برای چاپ این اسناد کارش را پیچیده خواهد نمود.

فیلم نامزد اسکار بهترین فیلم شد و برای بازی مثل همواره درخشان مریل استریپ هم یک نامزدی اسکار دیگر به همراه داشت.

یکی از سریع ترین فیلم های اسپیلبرگ بود. کل فیلم در چیزی حدود شش ماه فیلمبرداری و تدوین شد. حتی یک سکانس تلف شده هم در فیلم پست وجود ندارد. این جا شاهد فیلمساز استاد و کارکشته هستیم که او را در شهودی ترین حالت خودش می بینیم.

فیلم به گفته منتقدان اخلاق گرایی کاپرایی در خودش دارد. اسپیلبرگ داستان صمیمانه اش را به روشی غریب روایت می نماید و به تماشاگر اجازه می دهد تا با یک درام تاریخی رابطه ای نزدیک پیدا کند.

همه مردان رییس جمهور

عنوان اصلی: All The Presidents Men

سال ساخت: 1976

کارگردان: آلن جی پاکولا

بازیگران: داستین هافمن، رابرت ردفورد، جیسون روباردز

امتیاز متاکریتیک: 80 از 100

سال 1972 یک افسر نگهبان در مجموعه واترگیت متوجه یک در باز می شود. به پلیس زنگ می زند و آن ها پنج دزد را در مرکز کمیته حزب دموکرات در مجتمع واترگیت پیدا می نمایند. روز بعد باب وودوارد که تازه به عنوان گزارشگر به روزنامه واشنگتن پیوسته برای پوشش خبری دادگاه آن ها مامور می شود.

وودوارد متوجه می شود که این پنج مرد همراه خودشان ادوات الکترونیک داشته اند و به نظرش می رسد که کل این موقعیت پیچیده تر از این حرف هاست.

کارل برنستاین که یکی دیگر از گزارشگران باسابقه روزنامه واشنگتن پست است مامور می شود به همراه وودوارد کل ماجرای واترگیت را پوشش بدهد که کم کم پای ماموران سازمان اطلاعات و امنیت آمریکا یعنی سیا هم به ماجرا باز می شود و کار این دو روزنامه نگار را سخت می نماید و حتی جان شان مورد تهدید قرار می گیرد.

فیلم برنده چند جایزه اسکار از جمله بهترین فیلمنامه و بهترین اسکار بازیگر نقش مکمل مرد برای جیسون روباردز در نقش بن بردلی شد.

منتقدان می گویند که در سینمای مدرن آمریکا هوشمندانه ترین و برانگیزاننده ترین فیلم درباره شکست های سیاسی ملت آمریکا و تصویری نسبتا بی نقص از روزنامه نگاری در خالص ترین نوع خودش است. در یک کلام می شود این فیلم را درخشان قلمداد کرد. علیرغم همه پیچش های داستانی و جزییات پیچیده رسوایی واترگیت، فیلم طوری ساخته شده که برای همه قابل فهم و تماشایی باشد.

اسپات لایت

عنوان اصلی: Spotlight

سال ساخت: 2015

کارگردان: تام مک کارتی

بازیگران: مارک روفالو، مایکل کیتون، ریچل مک آدامز

امتیاز متاکریتیک: 93 از 100

فیلم داستان جسورانه تعدادی از روزنامه نگاران روزنامه بوستون گلوب است و ماموریت شان که می خواهند نور حقیقت را روی بدرفتاری تعدادی از کشیشان کلیسای کاتولیک با بچه ها بتابانند.

ماجرای فیلم از سال 1976 آغاز می شود. وقتی دو افسر پلیس در مرکز پلیس بوستون درباره دستگیری یک کشیش کاتولیک صحبت می نمایند که محکوم به تعرض به بچه هاست و یکی از افسرهای عالیرتبه با مادر بچه ها حرف می زند.

چند سال بعد در سال 2001 بوستون گلوب یک سردبیر جدید به نام مارتی بارون استخدام می نماید. بارون با تیم اسپات لایت روزنامه آشنا می شود. گروه کوچکی از روزنامه نگاران که مقاله های تحقیقی می نویسند. آن ها ماه ها روی یک موضوع تحقیق می نمایند تا آن را منتشر نمایند. بارون ستونی از یک وکیل می خواند که می داند یک کاردینال از بچه ها سوءاستفاده جنسی می نماید. بارون تصمیم می گیرد که تیم اسپات لایت روی این موضوع متمرکز شوند.

فیلم برنده دو اسکار بهترین فیلمنامه و بهترین فیلم سال شد. در حالی که در تمام رشته های مهم دیگر هم نامزد دریافت جایزه شده بود. آن هم در سالی که رقبای قدری مثل پست اسپیلبرگ و از گور برگشته الخاندرو گونزالس ایناریتو داشت.

منتقدان حتی کمی بیش از حد فیلم را تحویل گرفتند. آن ها نوشتند که مثل هر کوشش خلاقانه دیگری فیلم مجموعه ای از چند بخش است. از فیلمنامه بگیرید تا بازیگرانی که قرار است آن فیلمنامه را به تصویر بکشند. فیلم اسپات لایت تیم مک کارتی نمونه ای از اثری است که همه قطعاتش درست کنار یکدیگر قرار گرفته اند.

همشهری کین

عنوان اصلی: Citizen Kane

سال ساخت: 1941

کارگردان: اورسن ولز

بازیگران: اورسن ولز، جوزف کاتن

امتیاز متاکریتیک: 100 از 100

بسیاری از منتقدان معتقدند که این بهترین فیلم تاریخ سینماست. فیلم داستان ظهور و البته سقوط یکی از مشهورترین غول های مطبوعات را به تصویر می کشد. ولز به عنوان بازیگر اصلی و کارگردان و فیلمنامه نویس تقریبا همه کاره فیلم است. این فیلمی است که درام مدرن را شکل داد.

داستان فیلم وقتی آغاز می شود که چارلز فاستر کین که حالا سنی از او گذشته در بستر مرگ است. او یک گوی بلورین برفی در دست دارد و زیر لب یک کلمه را زمزمه می نماید: رزباد.

وقتی از جهان می رود گوی بلورین روی زمین می افتد و خرد می شود. جری تامپسون گزارشگری است که مسئولیت تحقیق درباره جزییات زندگی کین را که یکی از ثروتمندترین ناشران روزنامه در کشور بوده، برعهده می گیرد. او به دنبال معنای کلمه رزباد است.

فیلم به دوران کودکی و جوان فاستر کین و شیوه مدیریتی او فلاش بک می زند. همشهری کین از آن فیلم هایی است که در جزییات شکل می گیرد و در نتیجه گفتن خلاصه داستانش در حد همین دو خط کفایت می نماید.

در حقیقت همه فیلم در فضای روزنامه نگاری می گذرد. تحسین شده ترین فیلم تاریخ سینما فقط برنده یک اسکار برای فیلمنامه اش شد.

فیلم به گفته منتقدان یک لایه سطحی دارد که همه از آن لذت خواهند برد و یک لایه زیرین که از درک همگانی فراتر می رود. می شود آن را نما به نما تحلیل کرد. شبیه یک مانیفست تصویری است که باید رمزگشایی شود.

اخبار تلویزیون

عنوان اصلی: Broadcast News

سال ساخت: 1987

کارگردان: جیمز ال.بروکس

بازیگران: ویلیام هرت، آلبرت بروکس، هالی هانتر

امتیاز متاکریتیک: 84 از 100

فیلم حول و حوش سه کاراکتر می شود که در بخش اخبار تلویزیون کار می نمایند. جین کریگ یک تهیه نماینده بااستعداد و عصبی است که کل زندگی اش حول و حوش شغلش می شود. آرون بهترین دوست و همکار جین است. او نویسنده ای بااستعداد است که به روی خودش نمی آورد اما عاشق جین است و البته بسیار جاه طلب. تام هم یک گوینده اخبار محلی است که قبل تر گزارشگر ورزشی بوده. او دوست داشتنی و بااستعداد اما فاقد تجربه کافی است. او هم عاشق جین می شود.

جین به تام تمایل پیدا می نماید اما نداشتن تجربه کافی او در امر خبر برایش دافعه دارد. فیلم توضیح رابطه این سه نفر است و البته اهمیتی که خبر برای جین و آرون دارد.

فیلم بروکس نامزد هفت جایزه اسکار شد و منتقدان معتقد بودند که فیلم حرف های جالبی دارد که درباره تلویزیون بزند. علاوه بر آن فیلم پیروز می شود درباره یک سری شخصیت های خاص و یک سری روابط خاص هم نکات جالبی بگوید.

فیلمی که در خاطره شما رشد می نماید و یادآور دورانی است که فیلم ها برای به تصویر کشیدن شخصیت هایی با ابعاد مختلف ساخته می شدند. شخصیت هایی که برای مخاطب اهمیت داشتند.

شبکه

عنوان اصلی: Network

سال ساخت: 1976

کارگردان: سیدنی لومت

بازیگران: فی داناوی، پیتر فینچ، ویلیام هولدن

امتیاز متاکریتیک: 83 از 100

این فیلم طعنه آمیز امتحان خودش را در گذر سال ها پس داده و نشان می دهد که فقط یک فیلم کنایی تاریخ مصرف دار نیست. برنده چهار جایزه اسکار از جمله بهترین فیلمنامه برای پدی چایفسکی و اسکار برای همه بازیگران اصلی و مکمل فیلم و 198 امین فیلم میان 250 فیلم برتر imdb است.

داستان مردی به نام هاوارد بیل که مجری قدیمی تلویزیون است و به وسیله دوستش متوجه می شود که فقط دو هفته دیگر روی آنتن خواهد بود چون به آمار بیننده ها بی توجهی نموده است. بیل روی آنتن زنده تلویزیون اعلام می نماید که در برنامه سه شنبه هفته آینده خودکشی خواهد نمود.

شبکه به خاطر این اتفاق او را اخراج می نماید اما رفیقش پادرمیانی می نماید تا بیل بتواند یک خداحافظی در خور شانش داشته باشد. بیل قول می دهد برای برون ریزی اش عذرخواهی کند اما باز هم روی آنتن به زندگی بد و بیراه می گوید. در کمال تعجب مسئولان شبکه آمار بیننده های برنامه بیل افزایش پیدا می نماید.

فیلم یک انتها حیرت انگیز هم دارد با حرکت کرین دوربین که در تاریخ سینما ماندگار شده است.

منتقدان معتقدند فیلم بی عیب و نقص نیست. انتهاش کمی لق می زند و سوالاتی هم به جا می گذارد اما چنان خوب و دقیق اجرا شده و آن قدر تند و تیز است که در نهایت به این چیزها توجه چندانی نخواهید کرد.

شبگرد

عنوان اصلی: Nightcrawler

سال ساخت: 2014

کارگردان: دن گیلروی

بازیگران: جیک جیلنهال، رنه روسو

امتیاز متاکریتیک: 76 از 100

جیک جیلنهال بازی در حد اسکار در این فیلم از خودش نشان می دهد. یک تریلر روانشناسانه به شدت سیاه که در پس زمینه اش در حقیقت به روزنامه نگاری ارتباط پیدا می نماید.

یک ژورنالیست نه چندان سطح بالا پیروز می شود به جهانی زیرزمینی جرایم در لس آنجلس وارد شود و در جست وجوی سوژه های بعدی اش در حقیقت انسانیتش را قربانی می نماید.

فیلم تعلیقش را خیلی زیبا و درست ایجاد می نماید. گیلروی به همراه مدیر فیلمبرداری اش که متخصص لس آنجلس است و پیش تر کارهایش را در فیلم هایی مثل شب های بوگی و ماگنولیا دیده بودیم با وجود آن که فیلم اولش را ساخته با اعتماد به نفس و سرزنده کارگردانی می نماید.

فیلم یک زمینه اجتماعی و یک زمینه اخلاقی اریجینال و منحصر به خودش دارد.

کاپوتی

عنوان اصلی: Capote

سال ساخت: 2005

کارگردان: بنت میلر

بازیگران: فیلیپ سیمور هافمن، کاترین کینر

امتیاز متاکریتیک: 88 از 100

فیلیپ سیمور هافمن فقید، استاد بازیگری برای بازی در این فیلم بالاخره به یک اسکار دیرهنگام برای شاهکارهایی که روی پرده آفریده بود، رسید.

داستان فیلم از سال 1959 آغاز می شود وقتی چهار جسد خانواده کلاتر در مزرعه شان در کانزاس کشف می شود. ترومن کاپوتی، نویسنده مشهور وقتی مقاله نیویورک تایمز را می خواند چنان تحت تاثیر این ماجرا قرار می گیرد که به سردبیر نیویورکر که با آن ها همکاری می نموده زنگ می زند و می گوید که می خواهد یک داستان مستند درباره این تراژدی بنویسد.

کاپوتی به تحقیق می پردازد و چنان غرق این ماجرا می شود که هرگز نمی تواند کتاب در کمال خونسردی را به انتها ببرد و دچار افسردگی عمیقی می شود. کتابی که امروز به عنوان شاهکارترین رمان غیرداستانی شناخته می شود.

منتقد هالیوود ریپورتر نوشته بود که فیلم کاپوتی چیزی منحصر به فرد را در سینما عرضه می نماید. برای بیشتر منتقدان فیلم چشم نواز است و تماشای دگردیسی فیلیپ سیمور هافمن در کالبد ترومن کاپوتی حیرت انگیز است.

فیلم هوشمندانه از افتادن به ورطه احساسات خودداری می نماید و به جایش فیلمی عمیق و به شدت خوددار اما تاثیرگذار روی مخاطب داریم.

فراست/نیکسون

عنوان اصلی: Frost/Nixon

سال ساخت: 2008

کارگردان: ران هاوارد

بازیگران: فرانک لانگلا، مایکل شین

امتیاز متاکریتیک: 80 از 100

ران هاوارد استاد سینماست و در این شکی نیست. فیلم فراست/نیکسون داستان یک مصاحبه تلویزیونی بعد از ماجرای واترگیت را روایت می نماید. یک طرف این گفت وگو دیوید فراست مجری تاک شوهای بریتانیایی است و طرف دیگر ریچارد نیکسون، رییس جمهور سابق ایالات متحده آمریکا.

سال 1974 چیزی حدود 400 میلیون نفر در سرتاسر جهان از تلویزیون شاهد بیرون رفتن ریچارد نیکسون از کاخ سفید هستند و یکی از آن ها هم دیوید فراست است. مردی که تصمیم می گیرد با مردی که بزرگترین رسوایی های تاریخ ایالات متحده آمریکا را رقم زد، گفت وگو کند.

در فیلم سبک خاص بصری هاوارد و یک انرژی فوق العاده به چشم می خورد که باعث می شود تم درام پیتر مورگان هیجان انگیزتر هم بشود. لانگلا در نقش ریچارد نیکسون بازی چشمگیری دارد.

شب به خیر و پیروز باشید

عنوان اصلی: Good Night, And Good Luck

سال ساخت: 2005

کارگردان: جورج کلونی

بازیگران: دیوید استرتن، جورج کلونی

امتیاز متاکریتیک: 80 از 100

ادوارد آر.مارو یکی از بزرگترین خبرنگاران تاریخ تلویزیون است. او در دهه پنجاه در اوج بگیر و ببندهای مک کارتی با خانواده های آدم هایی که به اتهام حضور در حزب کمونیست زندانی یا بی کار شده اند گفت وگو می نماید.

علیرغم این که از طرف سناتور مک کارتی شبکه CBS تحت فشار قرار می گیرد اما مارو همه را متقاعد می نماید که این برنامه ها از لحاظ خبری ارزشمند هستند. شب به خیر و پیروز باشید جمله بود که مارو در انتها گزارش های خبری اش از آن استفاده می کرد.

در نهایت گزارش های مارو جنجال به پا می نماید و تاثیر زیادی در ناکارآمد شدن فعالیت های جوزف مک کارتی دارد تا جایی که سنا او را مورد بازخواست قرار می دهد.

فیلم نامزد شش جایزه اسکار شد. منتقدان آن سال نوشتند که: این یکی از بزرگترین فیلم های کوچک سال جاری است. یکی از بهترین فیلم هایی که در تاریخ سینما درباره رسانه ساخته شده است.

بازی دیوید استرتن تاثیرگذار بود و این فیلم سیاه و سفید توانست صندلی جورج کلونی را به عنوان یک کارگردان تثبیت کند. فیلمی که پرشور و جدی بود و استادانه و ماهرانه ساخته شده بود و کسی فکر نمی کرد که کارگردانش بازیگری است که در کارگردانی تجربه چندانی ندارد.