چرا اقتباس های سینمایی از بازی های ویدیویی مخاطبان را ناامید می نمایند؟ - مجله بیزبینگ

البته بیش تر فیلم های اقتباسی از بازی های ویدیویی، گردش اقتصادی خوبی دارند و معمولا پرفروش اند؛ به همین خاطر هم فرایند فراوری آن ها پرقدرت ادامه پیدا می نماید و تقریبا هر روز خبری از اقتباس سینمایی یک بازی معروف دیگر روی خروجی مطرح ترین رسانه های دنیا قرار می گیرد. دلیل فروش بالا این است که هواداران دوست دارند ببینند بازی های محبوبشان چطور روی پرده سینما جان پیدا می نمایند؛ پس بلیت می خرند، برای تماشای فیلم به سالن های سینما هجوم می برند اما این که پس از تیتراژ پایانی با رضایت قلبی به خانه برمی گردند یا تا چند روز گله و شکایت می نمایند، موضوع دیگری است که در این مقاله درباره چرایی اش صحبت می کنیم.

آنچارتد (Uncharted) یکی از تازه ترین اقتباس های سینمایی است که بر خلاف بسیاری از همتایانش حداقل طی دو هفته اول اکران خوب عمل کرد و جایگاه اول جدول باکس آفیس را به خودش اختصاص داد. نظرات انتقادی نسبت به این فیلم خیلی بد نبود اما باز هم با منبع اصلی اقتباس فرسنگ ها فاصله داشت. به طور کلی چرا اقتباس از بازی های ویدیویی تا این مقدار ناامیدنماینده از آب درمی آیند؟

بازی های ویدیویی رسانه های بصری خودشان را دارند

یکی از بزرگ ترین دلایل برای لزوم یک اقتباس سینمایی این است که مخاطب بتواند داستانی که پیش تر در فکرش جریان داشت را به صورت زنده مقابل خود ببیند. یک بازی ویدویی به صورت استاندارد تمام جلوه های بصری برای زنده کردن داستان را دارد؛ بنابراین تبدیل آن به یک فیلم سینمایی تکرار مکررات است و احتمالا نتیجه برای مخاطب بسیار خسته نماینده می گردد مگر این که سازندگان در پی داستان تازه ای باشند که مخاطبان هدف (خوره های بازی که بر داستان تسلط کامل دارند) را درگیر کند و چیز جدیدی را به آن ها ارائه دهد، در غیر این صورت نتیجه فیلم با کنار هم قرار دادن صحنه های مختلف بازی با رنگ و لعاب کمی متفاوت تر، هیچ فرقی ندارد.

مثلا زمانی که نتفلیکس مجموعه آرکین (Arcane) را ساخت، بر بازی لیگ افسانه ها (League of Legends) به عنوان منبع اقتباس صد در صد متمرکز نشد و کوشش نکرد فیلم کپی دست چندمی از بازی باشد. در عوض صحنه ها و شخصیت ها را انتخاب کردند و به مخاطب این فرصت را دادند تا به تماشای داستان های پس زمینه آن ها بنشیند. همین تصمیم کمی تا قسمتی نامعمول و البته جسورانه، یکی از مهم ترین عوامل موفقیت این مجموعه است. نتفلیکس به جای این به مخاطب اقتباسی از آن چه پیش تر دیده را ارائه دهد یا داستان مشابهی را بر اساس طرح کلی بازی بنویسد، نگاهی به شخصیت ها و دنیا بازی انداخت و برای مخاطب چیزی را به ارمغان آورد که پیش تر در لیگ افسانه ها ندیده بود اما نکته مهم این است که تمام این داستان های تازه هنوز هم با میراث این بازی پرطرفدار مطابقت کامل داشتند.

یکی دیگر از مسائل مهم تبدیل بازی ویدیویی به یک فیلم سینمایی، محدودیت زمانی است. قطعا توسعه کامل داستان یک بازی، بیش از دو ساعت زمان می برد و حتی ممکن است یک داستان کامل را نتوان در یک فصل سریال روایت کرد. برای مثال بسیاری از گیمرها حتی اگر کاملا حرفه ای باشند و درصد خطایشان را به حداقل برسانند گاهی برای این که تمام مراحل یک بازی داستانی را پشت سر بگذراند و از چند و چون ماجرا سر درآورند، ممکن است بیش از 24 ساعت زمان صرف نمایند؛ با این اوصاف طبیعی است که کوتاه شدن این زمان به فراخور مدیوم سینمایی، باعث قربانی شدن جزئیات به ظاهر کوچک اما مهمی می گردد که روح داستان را تشکیل می دهند. این جزئیات شاید از نظر فیلم نامه نویسان خیلی مهم تلقی نشوند اما به شخصیت پردازی بهتر و ساختن دنیا بازی یاری زیادی می نمایند و بدون آن ها همه چیز کاملا سطحی و بی ربط به نظر می رسد.

معمولا ریشه های بازی در اقتباس های سینمایی فراموش می شوند

وقتی یک کتاب به فیلم تبدیل می گردد، هیچ وقت کامل نیست، زیرا همواره چیزهایی وجود دارند که باید تغییر نمایند تا نتیجه با مدیوم سینمایی سازگار گردد. با این حال فیلم نامه نویس ها برای جلب نظر کتاب خوان های سخت گیر هم که شده سعی می نمایند تا جایی که ممکن است به هسته اصلی کتاب نزدیک شوند.

در حالی که واضح است اقتباس صرف از یک بازی ویدیویی در جذب مخاطبان کارآمد نیست، بسیاری از فیلم سازان حتی پرداختن به ریشه های بازی را یا فراموش می نمایند یا آن ها را تعمدا نادیده می گیرند؛ در نتیجه چند طرح داستانی از بازی های مختلف بدون هیچ منطق معینی با هم ترکیب و یکی دیگر از اقتباس های سینمایی ناکارآمد تقدیم مخاطب می گردد.

فیلم هایی مثل آنچارتد (Uncharted) یا اساسینز کرید (Assassins Creed) در فرانچایزهای محبوب بازی های ویدیویی ریشه دارند اما هواداران پس از تماشای آن ها حسابی ناامید شدند. مخاطب این فیلم ها تصور می کرد سازندگان کوشش می نمایند بازی دیگری بسازند که ربط زیادی به این فرانچایزهای محبوب ندارد!

از سوی دیگر برخی از داستان ها برای بازی مناسب هستند و تماشای آن ها در قالب یک فیلم اصلا هیجان مشابهی را برای مخاطب به ارمغان نمی آورد. مثلا به نظر می رسد فیلمی مثل آنچارتد تمام سکانس های اکشن بزرگ از بازی های مختلف را گرفته و کنار هم گذاشته اما یادش رفته هر کدام از این سکانس ها در بازی ها به دلایل معینی به وجود آمدند که در این اقتباس سینمایی هیچ اشاره ای به این دلایل مهم نمی گردد یا سازندگان اقتباس سینمایی اساسینز کرید به یک فرانچایز مملو از داستان های مفصل نگاهی انداختند و به این نتیجه رسیدند آن ها فقط به داستان پایه احتیاج دارند نه آن چه واقعا در بازی ها اتفاق می افتد؛ پس لحظات کوچک اما مهم را کاملا نادیده گرفتند. در نهایت آش تا جایی شور شد که مایکل فاسبندر به عنوان تهیه نماینده و بازیگر اصلی این فیلم سینمایی اعتراف کرد آن ها نقطه عطف را از دست دادند.

البته در آشفته بازار اقتباس سینمایی از بازی های ویدیویی، هستند آثاری مثل سونیک خارپشت (Sonic the Hedgehog) و کارآگاه پیکاچو (Detective Pikachu) که شاید اقتباس های کاملی نباشند اما حداقل از همتایان دیگرشان بهتر عمل کردند؛ دلیل این است که هر دو فرانچایز محبوب روح بازی را حفظ کردند اما سعی نکردند داستان را عین به عین کپی نمایند. این دو فیلم مملو از شخصیت هایی هستند که هواداران آن ها را دوست دارند و برای مخاطبان آشنا هستند، علاوه بر این ریشه های بازی و دلیل این که چرا مردم از اختصاص اوقات فراغتشان برای به خاتمه رساندن این بازی ها لذت می برند را هم از قلم نینداختند و به آن ها توجه ویژه ای نشان دادند؛ در نتیجه داستان خودشان را ساختند و با مخاطبان تازه و هواداران پر و پا قرص بازی های ویدویی ارتباط برقرار کردند.

اقتباس سینمایی از بازی ویدیویی باید تعاملی باشد

بدیهی است که شما تنها برای این که روی مبل لم بدهید و به صفحه نمایشگر زل بزنید، بازی های ویدیویی را به عنوان تفریح انتخاب نمی کنید. در عوض همواره چیزی برای تعامل وجود دارد که در اقتباس های سینمایی عملا مغفول می ماند. با این حال نکته ای که به نظر می رسد بسیاری از نویسنده ها و کارگردان ها فراموش کردند این است که بازی های ویدیویی کاملا بر این دسته از تعامل ها متکی هستند. در حقیقت آن ها فقط برای پیشبرد داستان به وجود نیامدند بلکه داستان بر اساس این تعامل ها شکل گرفته است.

برای مثال بازی آخرین بازمانده از ما (The Last Of Us) را در نظر بگیرید که اقتباس آن در قالب یک سریال به زودی از HBO منتشر می گردد. در این دنیای آخرالزمانی زامبی های زیادی سر راه شخصیت اصلی سبز می شوند و زندگی آن ها را تهدید می نمایند، طبیعتا در این جنگ بقا آن ها مجبورند این زامبی ها را با انواع و اقسام روش های خلاقانه و وحشیانه از بین ببرند. شما به عنوان بازیکن شخصیت ها را در مکان هایی مملو از زامبی می بینید که برای ان که زنده بمانند و نجات پیدا نمایند باید دزدکی و بی سر و صدا از جهت بگذرند. شرایط وقتی کنترل بازی کاملا در دستان شما واقع شده است، استرس زاتر هم هست؛ زیرا انگار دقیقا خودتان در این شرایط وحشتناک قرار گرفتید و هر لحظه امکان دارد به وسیله یکی از این موجودات وحشی تکه و پاره شوید. در حقیقت این عدم قطعیت و تعامل در فرایند بازی است که آن را تا این مقدار هیجان انگیز می نماید. این هیجان در اقتباس های سینمایی اصلا تجربه یکسانی را به بازیکن های حرفه ای نمی دهد و این نسخه بازی است که هیجان واقعی را به خانه شما می آورد.

از سوی دیگر بسیاری از بازی های ویدویی جهت معینی را دنبال نمی نمایند و انتخاب های شما می تواند نتیجه بازی را کاملا تغییر دهد. اثر جرمی (Mass Effect) یکی از این بازی ها است که شایعاتی مبنی بر اقتباس تلویزیونی از آن به گوش می رسد. در این بازی هر کنش و انتخاب شما در بازی واکنش مجزایی را در پی دارد که پیاده کردن آن در یک سریال قطعا کار سخت و حتی محیرالعقولی است. احتمالا نتیجه، انتخاب یک جهت معین به وسیله سازندگان است که همه انتخاب های محتمل و هیجان انگیز دیگر را کاملا حذف می نماید و به چیزی تبدیل خواهد شد که به بازی اصلی هیچ ربطی ندارد.

در نهایت با توجه به همه مطالب گفته شده شاید گاهی بهتر باشد یک بازی ویدیویی را به حال خودش رها کرد و با اقتباس های سینمایی غیراصولی خاطرات خوش آن ها را در فکر هواداران نابود نکرد.

منبع: movieweb