وقتی خیال می کنیم فقط اسم سرمربی تیم ملی را نمی دانیم - مجله بیزبینگ

فرشاد کاس نژاد ، درباره تمام نام هایی که به عنوان گزینه جدید سرمربیگری در تیم ملی ایران مطرح شده اند، از یکی انکار و از دیگری اصرار شنیده ایم اما واقعیت این است که فدراسیون فوتبال درست یا غلط گزارش شفافی را در راه این انتخاب هرگز ارائه نکرده است. نه درباره برانکو ایوانکوویچ و حاشیه های جنجالی این گزینه و نه درباره رنار و هر نام دیگر و حالا علی دایی. همه در حد یک شایعه باقی مانده اند و طنز ماجرا اینجاست که نام علی دایی فقط در پی تکذیب نشدن توسط یک عضو هیات رئیسه سرخط خبرهاست.

واقعیت این است که هیچ کس نمی داند سرمربی تیم ملی کیست و اعضای هیات رئیسه فدراسیون و حتی شاید مهدی تاج نیز در جمع این هیچ کس هستند. اما مهم تر از اینکه نام گزینه ها را نمی دانیم، این مسئله مطرح است که حتی فوتبال ایران نمی داند بعد از کارلوس کی روش کدام راه را با کدام مربی طی کند. برای تشریح بیشتر چنین موقعیتی راهی نیست جز اینکه بنویسیم فدراسیون فوتبال ایران سواد انتخاب ندارد. اشاره به این بی سوادی را ناسزا ندانیم، بلکه نکات پرشماری را می توان ردیف کرد که همین بی سوادی -به معنای نشناختن جهت یک انتخاب سخت- را نشان می دهد.

فدراسیون فوتبال تیم کارشناسی جدی و صاحب ایده و شناخت ندارد. کمیته فنی برای تیم های ملی در ایران همیشه در حد نهادی بی تصمیم باقی مانده و تیم های ملی در ایران هرگز ساختار مدیریت و برنامه ریزی نداشته اند که با اهدافی روشن فعالیت کنند و بدانند که با تیم های ملی قرار است چه جهتی را با کدام مربیان طی کنند. مسائلی از قبیل سبک سرمربی تیم ملی نیز همیشه در حد حرف باقی می ماند و تا امروز کسی درباره انتخاب سبک مربی در تیم ملی نظر و نگاه جدی و کارشناسانه ای که کاربردی باشد ارائه نکرده. فدراسیون در بازا ر جهانی مربیان بدون آگاهی و شناخت و شاید فقط با بررسی دم دستی کارنامه مربی در سالهای اخیر و نگاهی به قیمت مربی در بازار، به سوی گزینه ها می رود و در انتخاب حتی اگر بخواهد دقت و وسواس خرج کند، مواد اولیه این دقت و وسواس در اختیارش نیست. این مواد اولیه همان سواد انتخاب است.

هنوز نباید فراموش کرده باشیم که در دوران حضور طولانی کارلوس کی روش در ایران، او بود که مدیریت تیم ملی را برعهده داشت و فوتبال ایران چه چالش هایی را به دلیل نشناختن این سبک کار سرمربی -که دخالت در امور فدراسیون تعبیر می شد- پشت سرگذاشت. فدراسیون فوتبال در دوران کی روش و پس از آن هرگز به جمع بندی دقیقی درباره این سیاق کار با سرمربی نرسید و تا روز آخر همکاری با کی روش خود نیز تکلیف خود را در مقابل این نحوه کار که در انتخابش تصمیم ساز نبود، نمی دانست. همین جا باید پرسید سرمربی آینده تیم ملی قرار است پروژه تیم ملی را مدیریت کند یا اینکه سرمربی تیمش باشد؟ یک ویدیو از کارلوس کی روش در کلمبیا نشان می دهد که او در کار جدیدش نیز مشغول ایده دادن و مهندسی یک پروژه شبیه پک در فوتبال کلمبیاست. کی روش در مربیگری چنین نقش هایی را برای خود قائل بود و هست. فدراسیون فوتبال ایران اما ناخواسته و ندانسته با کی روش جهت همکاری در پروژه تیم ملی را طی کرد و اینگونه نبود که آن جهت -موفق یا ناکام- به انتخاب فدراسیون با ایده های کی روش طی شده باشد.

-

فدراسیون فوتبال ایران برای انتخاب سرمربی آینده تیم ملی اسیر مشتی ندانستن ها و ناآگاهی هاست. نشناختن جهت و ندانستن دراین باره که چگونه و با چه ایده هایی باید پیش رفت و آن ایده های نامعلوم را کدام مربی باید پیش ببرد. مجموعه ای از این ندانستن ها یک انتخاب سخت را پیش روی فدراسیون قرار داده. می توان قید همه چیز را زد و بی وسواس به یک گزینه -هر کس، از رنار تا دایی- رسید و می توان ایستاد و فکر کرد و ایده گرفت و راه را شناخت و بر اساس خواسته ها و دورنما به یک گزینه رسید. راه دوم پرزحمت و زمان بر و جدی ست و چه بسا حوصله فوتبال ایران نمی کشد. ابزار و سوادش نیز کمیاب است و در بساط حاضر، اثر چندانی از آن نیست.

اشتباه ما این است که خیال می کنیم فقط اسم سرمربی تیم ملی را نمی دانیم، اما مسئله مهم تر این است که رسمش را نیز نمی دانیم، رسم یک انتخاب سرنوشت ساز در فوتبال که ایده و نگاه و نظر می خواهد.